___________________________________________________________________________________________________
ZABAWA JEST DOBRA NA WSZYSTKO
O znaczeniu zabawy w rozwoju dziecka.
Zabawa jest bardzo ważnym elementem życia człowieka, który w różnych formach
towarzyszy mu od dzieciństwa do starości. Jednak w wieku dziecięcym zabawa pełni
szczególnie istotną rolę. Dla dziecka jest jednym z głównych przejawów aktywności i
dominującą formą jego działalności. Nie jest to jedynie sposób na spędzanie wolnego
czasu, ale fundamentalny czynnik wpływający na wszechstronny rozwój dziecka.
Zabawa jest punktem wyjścia dla rozwoju dziecka, a więc, aby mogło się ono rozwijać –
musi się bawić.
W literaturze z zakresu psychologii rozwojowej można znaleźć wiele informacji na temat
funkcji, jakie spełnia zabawa oraz jej stymulującej roli w rozwoju dziecka.
FUNKCJE ZABAWY
– Zabawa służy rozwojowi wszystkich procesów poznawczych, kształci zmysły i doskonali ich sprawność.
– Przyczynia się do wzbogacenia wiedzy dziecka o świecie, rozwija jego zainteresowania,
pobudza ciekawość, wyobraźnię i kreatywność.
– Zabawa stwarza warunki do nawiązywania kontaktów społecznych i budowania relacji
z rówieśnikami i dorosłymi.
– Uczy przestrzegania obowiązujących w grupie umów, norm, zasad i reguł postępowania społecznego.
– Zabawa ruchowa stymuluje rozwój motoryki dużej i małej, koordynacji ruchowej, równowagi i sprawności fizycznej.
– W trakcie zabawy dziecko przygotowuje się do późniejszego dorosłego życia, wdraża się do pełnienia ról społecznych. Dzięki zabawie dziecko rozszerza krąg swoich doświadczeń.
– Zabawa może też pełnić funkcję terapeutyczną. Pozwala na rozładowanie napięcia, stresu i negatywnych emocji. Pomaga dziecku radzić sobie z emocjami i trudnymi przeżyciami oraz budować poczucie własnej wartości.
– Zabawa pełni też rolę relaksacyjną. Daje poczucie przyjemności, wypełnia codzienną
rzeczywistość, a poprzez swoją różnorodność daje możliwość regulowania zmęczenia
i odpoczynku.
RODZAJE ZABAW
Istnieje wiele różnych klasyfikacji zabaw. Najczęściej wymieniane są cztery kategorie:
- Zabawy konstrukcyjne – Zabawy te polegają na tworzeniu „czegoś” z dowolnego
materiału. Związane są z budowaniem, ale też z tworzenie nowych zabawek lub
przerabianiem przedmiotów. Można zaliczyć tutaj m.in.: budowanie z klocków,
rysowanie, pisanie, budowanie z piasku, z gliny, robienie wycinanek, lepienie
z plasteliny itp. Zabawy konstrukcyjne zaspokajają potrzebę twórczej aktywności
dziecka, rozwijają wyobraźnię przestrzenną, myślenie techniczne, doskonalą rozwój
percepcji ruchowej, trenują uwagę i koncentrację, uczą obserwacji oraz umożliwiają
poznanie różnych tworzyw. - Zabawy twórcze, zwane również naśladowczo-czynnościowymi lub tematycznymi.
W tego typu zabawach dziecko przyjmuje na siebie określone role, odzwierciedlające
przeważnie normalne życie, czy pracę ludzi. Nadaje różne znaczenia używanym
w zabawie przedmiotom. Na przykład podłużny klocek zastępuje telefon, małe klocki
– różne produkty spożywcze w sklepie itp. Zabawy te kształcą wyobraźnię i fantazję.
Zarazem jednak dziecko, przekształcając w zabawie rzeczywistość, dokładniej ją
obserwuje i utrwala sobie wiadomości o świecie. Dzięki tego rodzaju zabawom
dziecko poznaje role społeczne i relacje międzyludzkie. Uczy się liczyć z potrzebami
i uczuciami innych osób oraz podporządkowywać swoje zachowanie obowiązującym
zasadom i regułom. - Zabawy ruchowe – są zabawami bardzo różnorodnymi i mają szczególne znaczenie
w rozwoju dziecka, gdyż zarówno ciało, jak i umysł potrzebują aktywności fizycznej
dla prawidłowego rozwoju. Oddziałują wszechstronnie na organizm dziecka,
przyczyniają się do podnoszenia ogólnej sprawności fizycznej. Ponadto pozwalają
dziecku wyładować negatywne emocje i pozbyć się napięć, gdyż ruch wyzwala
pozytywne emocje, co wprowadza dziecko w dobre samopoczucie. Zabawy ruchowe
pozwalają kształtować takie cechy charakteru, jak śmiałość, wytrwałość,
samodzielność, odwagę, zaradność. - Zabawy dydaktyczne – to rodzaj zabaw przebiegających według wzoru
opracowanego przez osobę dorosłą. Opierają się głównie na zagadkach, układankach,
loteryjkach, segregowaniu oraz różnego typu grach edukacyjnych (m.in. planszowych,
zręcznościowych). Ważny w tych zabawach jest fakt, że dziecko musi się
podporządkować określonym regułom. W zabawie dydaktycznej dziecko ma okazję
poszerzać swoje wiadomości oraz ćwiczyć i rozwijać koncentrację, uwagę, pamięć,
spostrzegawczość, myślenie, mowę.
ZABAWA W MŁODSZYM WIEKU SZKOLNYM
O ile żaden dorosły nie neguje potrzeby zabawy u dziecka w wieku przedszkolnym, o tyle rozpoczęcie nauki w szkole dla niektórych rodziców oznacza, że bawienie się powinna zastąpić nauka. Zapisują więc dziecko na dodatkowe, często nadmiernie obciążające zajęcia.
Tymczasem aktywność zabawowa dziecka nie powinna zupełnie zaniknąć, gdyż ono
nadal potrzebuje zabawy, aby móc rozwijać się harmonijnie. Zadaniem rodziców w tym
okresie jest przede wszystkim zadbanie o to, aby zachowana została równowaga między
wysiłkiem związanym z wywiązywaniem się przez dziecko z obowiązków szkolnych
a odpoczynkiem.
Życie dziecka w zespole szkolnym, nowe złożone stosunki społeczne powodują, że nad
innymi zabawami zaczynają dominować zabawy zespołowe. Charakterystyczne dla tego
okresu są zabawy oparte na pewnych zasadach. Dzieci szkolne są nie tyko pochłonięte samym procesem zabawy, ale także zaczyna je obchodzić wynik i jej rezultat, dlatego zabawa dziecka w młodszym wieku szkolnym wymaga ukierunkowania na jakiś wytknięty cel, napięcia woli i takiej organizacji zachowania się, aby cel ten udało się osiągnąć.
ROLA RODZICÓW W ZABAWIE Z DZIECKIEM
Już pod koniec okresu przedszkolnego, a tym bardziej w wieku wczesnoszkolnym dziecko potrafi samodzielnie zorganizować sobie zabawę bez udziału dorosłych. To jednak nie oznacza, że nie potrzebuje zaangażowania opiekunów w tej kwestii.
Rola wspólnej zabawy rodziców z dzieckiem jest nie do przecenienia. Ten czas nigdy nie jest czasem straconym. Dla dziecka jest to sygnał, że jest ono ważne, dla rodziców jest okazją do towarzyszenia dziecku w jego rozwoju, do odkrywania, jak szybko dorasta i się zmienia.
Młodszy wiek szkolny, to również bardzo dobry okres, aby zacząć dzielić się z dzieckiem
własnymi zainteresowaniami i hobby.
Wspólna zabawa z dzieckiem rozwija więzi emocjonalne oraz pomaga
budować trwałe i dobre relacje, które będą procentować w przyszłości.
Dziecko, z którym zbudujemy takie relacje już od najmłodszych lat, chętniej wpuści
rodziców do swojego świata. Nie będzie ich też z niego wyrzucać kiedy będzie już
starsze i będzie mu wtedy znacznie łatwiej rozmawiać z nimi o swoich problemach.
Rodzicom z kolei będzie łatwiej te problemy zrozumieć i pomóc w ich rozwiązaniu.
Wspólna zabawa pomaga w wychowaniu. Czas spędzony na zabawie to czas
poświęcony na przygotowaniu dziecka do dorosłego życia. Poprzez wspólną zabawę
rodzice tworzą u dziecka poczucie bezpieczeństwa oraz poczucie własnej wartości,
zaufanie, wartościowe wspomnienia.
Wspólna zabawa zapewnia dziecku dobre samopoczucie i ułatwia poznawanie świata.
Dzięki ćwiczeniu i doskonaleniu różnych umiejętności dziecko staje się zdolne do
podjęcia wyzwań związanych z nauką szkolną.
Z kolei rodzicom wspólna zabawa dostarcza informacji na temat rozwoju dziecka i
pozwala lepiej je poznać.
Dzięki zabawie rodzice mogą wyzwolić swoje wewnętrzne dziecko i powrócić do
świata, który był im kiedyś bliski.
Warto pamiętać, że zabawą może być wszystko. Liczy się kreatywność
i wyobraźnia, a bycie z dzieckiem jest ważniejsze od najbardziej nawet wyszukanych
zabawek.
Bibliografia:
1. G. Łuszczak, Zabawa – czynnikiem wspomagającym rozwój dziecka w młodszym
wieku szkolnym [w] Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce: kwartalnik dla
nauczycieli nr 2-3/11 ,s. 22-30.
2. W. Hemmerling, Zabawy w nauczaniu początkowym, WSiP, Warszawa 1985
3. Żebrowska M., Psychologia rozwojowa dzieci i młodzieży, PWN, W-wa 1982.
___________________________________________________________________________________________________
ĆWICZENIA USPRAWNIAJĄCE APARAT MOWY
Ćwiczenia usprawniające aparat mowy służą przede wszystkim do przygotowania narządów mowy do artykulacji danych głosek.
Dzielimy je na:
– ćwiczenia policzków,
– ćwiczenia warg,
– ćwiczenia języka,
– ćwiczenia podniebienia,
– ćwiczenia szczęki dolnej (żuchwy).
Bardzo przydatnym jest, aby podczas ćwiczeń usprawniających aparat mowy, postawić
naprzeciwko dziecka lustro. Dzięki temu będzie ono mogło obserwować, jaki ma wpływ na prawidłowy układ narządów mowy.
Przykładowe ćwiczenia policzków:
– nabieranie powietrza do policzków i powolne wypuszczanie,
– przekazywanie powietrza od lewego policzka do prawego i na odwrót,
– wciąganie policzków do środka, aby ściśle obejmowały zęby,
– dmuchanie balonika
Przykładowe ćwiczenia warg:
– cmokanie, przesyłanie buziaków, parskanie,
– wymawianie samogłosek- na przemian a, o oraz e, o,
– masowanie na przemian wargi górnej i dolnej zębami,
– wymawianie naprzemiennie głosek i, u.
Przykładowe ćwiczenia języka:
– oblizywanie dolnej i górnej wargi,
– kląskanie,
– wymawianie naprzemiennie t/d,
– dotykanie czubkiem języka naprzemiennie dolnych i górnych zębów.
Przykładowe ćwiczenia usprawniające podniebienie miękkie:
– wywoływanie ziewania,
– głębokie oddychanie przez usta przy zatkanym nosie,
– płukanie gardła ciepłą wodą,
– powtarzanie głosek k, g z samogłoskami (np. ka ga ke ge itd.)
Przykładowe ćwiczenia usprawniające żuchwę:
– naśladowanie życia gumy,
– poruszanie górnymi zębami po dolnej wardze i dolnymi zębami po górnej wardze,
– naśladowanie przeżuwania,
– delikatne poruszanie żuchwą w lewą i w prawą stronę.
___________________________________________________________________________________________________
OSTROŻNIE Z INTERENTEM. ZAGROŻENIA PŁYNĄCE
Z NADUŻYWANIA INTERNETU
W dzisiejszym cyfrowym społeczeństwie, dostęp do Internetu stał się nieodłączną
częścią życia większości ludzi. Coraz młodsi użytkownicy mają kontakt z cyfrowymi urządzeniami. Chociaż Internet może być niezwykle pomocnym narzędziem edukacyjnym, istnieje wiele potencjalnych zagrożeń, które mogą wynikać z nieograniczonego dostępu do sieci, zwłaszcza dla dzieci w wieku przedszkolnym. Warto przyjrzeć się tym zagrożeniom i zrozumieć, jak można zapobiec ich negatywnym skutkom.
Jednym z najpoważniejszych zagrożeń jest niewłaściwy dostęp do treści. Internet zawiera ogromną ilość materiałów, w tym takie, które mogą być nieodpowiednie dla dzieci.
Przedszkolaki, które nie są jeszcze w pełni świadome różnic między treściami odpowiednimi a nieodpowiednimi, mogą przypadkowo natknąć się na treści przemocowe, pornograficzne lub inne nieodpowiednie dla ich wieku. Dlatego kluczowe jest, aby rodzice i opiekunowie monitorowali aktywność online dzieci oraz stosowali filtry rodzicielskie, aby zminimalizować ryzyko dostępu do nieodpowiednich treści.
Kolejnym zagrożeniem jest uzależnienie od Internetu (bajek, filmików na platformach streamingowych) z którym mogą borykać się już przedszkolaki. Coraz więcej badań sugeruje, że nadmierne korzystanie z Internetu w tak młodym wieku może prowadzić do problemów z koncentracją, zdrowiem psychicznym oraz społecznym. Dzieci, które spędzają zbyt dużo czasu przed ekranem, mogą mieć trudności z rozwijaniem zdolności interpersonalnych i emocjonalnych, co może mieć długoterminowe konsekwencje dla ich rozwoju.
Aby zapobiec tym zagrożeniom, istotne jest, aby rodzice, opiekunowie oraz
przedszkola podejmowali odpowiednie środki ostrożności i edukowali dzieci na temat bezpiecznego korzystania z Internetu. Oto kilka praktycznych wskazówek:
- Monitorowanie aktywności online: Regularnie sprawdzaj aktywność online dzieci i rozmawiaj z nimi na temat tego, czego się dowiedziały.
- Stosowanie filtrów rodzicielskich: Skorzystaj z oprogramowania i ustawień filtrów, aby zabezpieczyć dzieci przed dostępem do nieodpowiednich treści.
- Limitowanie czasu ekranu: Ogranicz czas spędzany przez dzieci przed ekranem,
zachęcając je do aktywności fizycznych i społecznych. - Budowanie zaufania: Stwórz otwartą atmosferę, w której dzieci czują się komfortowo rozmawiając z tobą o swoich doświadczeniach online, bez obawy przed karą.
Wdrażanie tych praktyk jak najwcześniej może pomóc w zapewnieniu bezpiecznego i
odpowiedzialnego korzystania z Internetu w kolejnych latach umożliwiając im korzystanie z zasobów online w sposób pozytywny i edukacyjny. Jednakże, kluczowe jest ciągłe monitorowanie i dostosowywanie się do zmieniającej się sytuacji, aby zapewnić dzieciom bezpieczne środowisko online, które wspiera ich zdrowy rozwój.
___________________________________________________________________________________________________
JAK REAGOWAĆ NA TRUDNE ZACHOWANIA DZIECKA?
GDZIE SZUKAĆ POMOCY W PRZYPADKU ZACHOWAŃ AGRESYWNYCH I NIEPORZĄDANYCH?
Reagowanie na trudne zachowania dzieci jest kluczowym elementem rodzicielskiego
wsparcia, pomagającym w rozwoju zdrowych nawyków emocjonalnych i społecznych.
Trudne zachowania, takie jak agresja, nieposłuszeństwo czy wybuchy złości, mogą być dla rodziców wyzwaniem, jednak istnieją skuteczne strategie radzenia sobie z nimi.
Zrozumienie przyczyn
Pierwszym krokiem jest zrozumienie przyczyn trudnych zachowań. Często są one sygnałem, że dziecko ma niezaspokojone potrzeby emocjonalne, może czuć się np. przestraszone, zmęczone czy też może próbować przetestować granice swojej niezależności.
Konsekwentne granice
Ustalanie jasnych, konsekwentnych granic jest kluczowe. Dzieci muszą wiedzieć, co jest od nich oczekiwane, a konsekwencja w egzekwowaniu tych oczekiwań daje im poczucie
bezpieczeństwa.
Pozytywne wzmocnienie
Skupianie się na pozytywnym wzmocnieniu pożądanych zachowań, zamiast karania za
niepożądane, może być bardziej skuteczne. Chwalenie dziecka za dobre zachowanie
wzmacnia pozytywne wzorce.
Techniki radzenia sobie ze złością
Ucząc dzieci technik radzenia sobie ze złością, takich jak głębokie oddychanie, odwracanie uwagi, czy korzystanie z „czasu na spokojnie”, pomagamy im rozwijać zdrowe mechanizmy radzenia sobie ze stresem.
Komunikacja
Otwarta komunikacja jest niezbędna. Słuchanie tego, co dziecko ma do powiedzenia oraz wyrażanie własnych uczuć i oczekiwań w sposób, który dziecko może zrozumieć, pomaga budować wzajemny szacunek.
Gdzie szukać pomocy?
- Szkoła – trudne zachowania dziecka można skonsultować z pedagogiem, psychologiem szkolnym, którzy pomogą dobrać odpowiednią formę pomocy dla dziecka,
- Poradnie psychologiczno-pedagogiczne – oferują wsparcie dla rodziców i dzieci, w tym konsultacje z psychologami dziecięcymi, pedagogami i terapeutami,
- Specjaliści terapii behawioralnej – mogą pomóc w przypadkach szczególnie trudnych zachowań, oferując indywidualnie dopasowane programy terapii.
- Grupy wsparcia dla rodziców – umożliwiają wymianę doświadczeń i strategii radzenia sobie z trudnymi zachowaniami dzieci.
- Książki, poradniki, artykuły – wiele organizacji i ekspertów oferuje poradniki, kursy i artykuły pomocne w zrozumieniu i zarządzaniu trudnymi zachowaniami dzieci.
Radzenie sobie z trudnymi zachowaniami dziecka wymaga cierpliwości, zrozumienia
i konsekwencji. Kluczem jest wsparcie dziecka w rozwoju zdrowych sposobów wyrażania
emocji i radzenia sobie z frustracją. W przypadkach, gdy zachowania stają się szczególnie wyzwaniem, ważne jest, aby nie wahać się szukać profesjonalnej pomocy.
Dla uzyskania dokładniejszych informacji i wsparcia warto zapoznać się z zasobami
lokalnych poradni psychologiczno-pedagogicznych, stron specjalistycznych poświęconych wychowaniu i psychologii dziecięcej, a także literaturą fachową i poradnikami dla rodziców, takimi jak:
Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły – Adele Faber
i Elaine Mazlish.
___________________________________________________________________________________________________
DZIECKO ZE SPECJALNYMI POTRZEBAMI
EDUKACYJNYMI W SZKOLE
W dzisiejszych czasach szkoła odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu przyszłości
każdego dziecka. W przypadku dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, nabywanie wiedzy i umiejętności staje się jeszcze bardziej wyjątkowym wyzwaniem, zarówno dla nich, jak i dla szkoły. Dziecko to wymaga indywidualnego podejścia do procesu nauki. Nauczyciele, wspólnie z zespołem pedagogicznym, muszą dostosować metody nauczania, aby sprostać unikalnym potrzebom każdego ucznia. To podejście jest kluczowe dla zapewnienia równego dostępu do edukacji i rozwijania potencjału każdego dziecka.
Wsparcie Psychologiczne:
Proces nauki może być czasem trudny dla uczniów ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi, a wsparcie psychologiczne staje się nieodzowną częścią codziennego życia szkolnego. Psychologowie szkolni, pedagodzy oraz pedagodzy specjalni pełnią kluczową rolę w tworzeniu bezpiecznego i przyjaznego środowiska, w którym dzieci mogą rozwijać się zarówno edukacyjnie, jak i emocjonalnie.
Współpraca z Rodzicami:
Aktywna współpraca z rodzicami jest kluczowa dla sukcesu edukacyjnego dziecka.
Działanie jako zespół – szkoła, nauczyciele, rodzice i specjaliści – umożliwia skuteczne
dostosowywanie strategii nauczania do zmieniających się potrzeb dziecka oraz skupienie się na jego postępach.
Warto podkreślić, że każde dziecko, niezależnie od obciążeń, zasługuje na pełne
uczestnictwo w życiu szkoły i społeczności uczniowskiej. Inkluzja społeczna to proces, w
którym dziecko z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego ma szansę uczestniczyć w różnorodnych zajęciach szkolnych i społecznych, zyskując tym samym szanse na pełny rozwój osobowy.
Dziecko ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi to nie tylko wyzwanie, lecz także
szansa dla systemu edukacyjnego na rozwijanie się i stworzenie włączającego środowiska, w którym każdy uczeń ma możliwość osiągania sukcesów. Wsparcie ze strony nauczycieli, rodziców oraz specjalistów stanowi klucz do tego, aby każde dziecko mogło cieszyć się naukowym procesem na równych zasadach. Dążenie do równości i inkluzji jest fundamentem edukacji przyszłości.
___________________________________________________________________________________________________
KIEDY ZGŁOSIĆ SIĘ Z DZIECKIEM
DO PORADNI PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ?
Poradnia psychologiczno-pedagogiczna to miejsce, w którym doświadczeni specjaliści
pomagają w rozpoznawaniu i rozumieniu szczególnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych dzieci.
Kiedy rodzice powinni zgłosić się z dzieckiem do poradni?
Odpowiedź na to pytanie jest prosta, zawsze wtedy, gdy coś ich zaniepokoi w rozwoju ich pociechy. Nieprawidłowości w funkcjonowaniu dzieci można zauważyć w wieku przedszkolnym, a czasem nawet wcześniej.
Zwykle takie uwagi zgłaszają rodzicom nauczyciele przedszkoli, którzy obserwują dziecko w różnych sytuacjach. Informują oni najczęściej rodziców, co niepokoi ich w zachowaniu dziecka i proponują wizytę u specjalisty, aby rozwijać wątpliwości, a także by otrzymać wskazówki, jak najlepiej pracować z dzieckiem, aby maksymalnie wykorzystać jego potencjał.
Ważne jest to, by w przypadku, kiedy nauczyciele przedszkola sugerują konsultację dziecka w poradni lub gdy sam rodzic ma jakiekolwiek wątpliwości, co do prawidłowego rozwoju pociechy nie odwlekać tej wizyty. Dlaczego? I tu odpowiedź też jest prosta- ponieważ pomoc zapewniona wcześnie jest najbardziej efektywna. Dziecko ma szansę, po podjęciu odpowiedniej terapii, ćwiczeń wyrównać deficyty i prawidłowo funkcjonować w dalszym życiu.
A jakie są najczęstsze powody pierwszej wizyty u psychologa? Najczęściej wymieniane powody, dla których należy szukać pomocy dla dziecka u specjalisty to: nagła zmiana zachowania dziecka, nieharmonijny rozwój, przedłużająca się adaptacja w żłobku lub przedszkolu, intensywne reakcje emocjonalne występujące najczęściej w momencie zakazu lub przerwania wykonywanej czynności, mała samodzielność dziecka, regres w rozwoju, problemy z mową.
Warto odpowiednio przygotować dziecko do wizyty u psychologa. Najważniejszą kwestią jest to, by nie traktować tej wizyty jako coś wstydliwego lub jako karę ze niewłaściwe zachowanie dziecka. Istotne jest samo nastawienie rodzica do spotkania ze specjalistą. Jeśli przed tym spotkaniem odczuwa on strach lub niechęć to jego emocje udzielą się dziecku.
Rodzic powinien spokojnie wytłumaczyć dziecku, że psycholog to osoba, która rozumie jego uczucia i problemy, która będzie starała się pomóc pokonać trudności. Nie należy używać określenia badanie psychologiczne, bo może wywołać ono u dziecka lęk.
Na terenie Nowej Huty działa Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna nr 4, która mieści się na osiedlu Kalinowym 18 (tel. 12-644-18-85).
Poradnia przyjmuje bezpłatnie i bez skierowań dzieci i młodzież od wieku przedszkolnego do ukończenia szkoły ponadpodstawowej.
___________________________________________________________________________________________________
JAK MĄDRZE CHWALIĆ DZIECKO
Chwalenie dziecka jest bardzo ważnym elementem wychowawczym ponieważ wpływa na budowanie samooceny i pozytywny odbiór samego siebie już od najmłodszych lat.
Służy również do utrwalania w dziecku pozytywnych zachowań, a więc tych, których rodzice często oczekują od swoich pociech.
Jak zatem chwalić dziecko?
Chwalmy konkretne zachowania dziecka i róbmy to od razu – nie odkładajmy tego w czasie. Oprócz słów, warto przy pochwale pamiętać o gestach, mimice i tonie głosu – bardzo ważne jest w jaki sposób to robimy.
Pozytywne porównywanie do sytuacji z przeszłości – w ten sposób możemy pokazać dziecku, jak wielki postęp zrobiło i jak się zmieniło jego zachowanie (np. Zobacz Jasiu, jeszcze dwa tygodnie temu nie umiałeś sobie poradzić z tym zadaniem, a dzisiaj zrobiłeś całe sam. Brawo!)
Podczas chwalenia dziecka warto poświęcić mu całą swoją uwagę, aby miało poczucie, że pochwała jest szczera i płynie prosto z serca.
Pochwała to pochwała – nie powinno być w niej elementów krytyki.
Doceniajmy wysiłek, jaki dziecko włożyło w wykonanie zadania i zauważajmy na bieżąco jego postępy.
Czego unikać podczas chwalenia?
Nie porównujmy osiągnięć dziecka do osiągnięć innych osób.
Podczas chwalenia nie powinno być miejsca na krytykę. O zachowaniach nieakceptowanych należy porozmawiać przy innej okazji.
Nie chwalmy na siłę – jeżeli czujemy, że zachowanie nie zasłużyło na pochwałę – nie pochwalajmy go.
Może to spowodować mętlik w głowie dziecka, które nie będzie umiało rozróżnić za które zachowania otrzymało pochwałę, a które nie.
Źródła:
Faber, A., Mazlish, E. (2001). Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. Poznań: Media Rodzina.
Małe Charaktery, artykuł online z dn. 20.10.2021r.
___________________________________________________________________________________________________
„POCZYTAJ MI MAMO! POCZYTAJ MI TATO!”
– CZYLI DLACZEGO WARTO CZYTAĆ DZIECIOM KSIĄŻKI?
„Bez względu na to, ile masz zajęć, najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla przyszłości swego dziecka, oprócz okazywania mu miłości przez przytulanie, jest codzienne głośne czytanie oraz radykalne ograniczenie telewizji”
Jim Trelease
Drodzy Rodzice chcielibyśmy zachęcić Was, abyście znaleźli w ciągu dnia czas na czytanie książek swoim pociechom. Dlaczego? Bo to najlepsza inwestycja w ich rozwój. Rodzic, który czyta dziecku, zaspokaja jego potrzeby emocjonalne – jest blisko, często przytula je, patrzy na nie z miłością, a przede wszystkim poświęca mu czas. Swoją postawą daje dziecku jasny komunikat, że jest dla niego ważne, że go kocha, a to buduje u malucha wiarę w siebie, we własne możliwości.
Wielu rodziców jest zdania, że książki powinno się czytać małym dzieciom, a my
chcielibyśmy zachęcić Państwa do czytania pociechom znacznie dłużej, przynajmniej do
czasu, gdy dziecko pójdzie do szkoły. Oczywiście należy dopasować lekturę do zainteresowań małego słuchacza, bo to sprawi, że czytanie będzie odczuwane jako przyjemność i prawdziwa przygoda.
A dlaczego warto czytać książki dzieciom? Korzyści jest wiele. Chcemy wymienić kilka
naszym zdaniem bardzo istotnych. Otóż, kiedy czytamy dziecku książkę to budujemy z nim wspólną i mocną emocjonalną więź. Stymulujemy rozwój jego procesów poznawczych oraz rozwijamy myślenie i mowę, zwiększamy zasób słownictwa zarówno czynnego jak i biernego. Warto również podkreślić, że dzięki czytaniu rozbudzamy w naszych pociechach ciekawość poznawczą oraz rozwijamy ich wyobraźnię.
Specjaliści zalecają, by na czytanie dziecku poświęcać 20 minut codziennie.
___________________________________________________________________________________________________